Leerjongen

jezelf kunnen vergissen. ‘O neen, de Zagato is ongetwijfeld de waardevolste’, aldus Marreyt. Volgens hem heeft dat niet alleen te maken met het Zagato-effect, waardoor een Aston DB4 Zagato minstens drie keer meer waard is dan een gewone DB4 GT of een Lancia Flaminia Zagato zich in dezelfde orde van grootte verhoudt tot de gewone Flaminia. De specialist kan nog wel redenen verzinnen waarom de Zagato de meest begeerde is: ‘Zo’n Otto Vu is een pure racewagen. Het sobere lichtgewicht Zagato-koetswerk is dan ook de mooiste interpretatie van het Otto Vu-concept. Veel meer dan de Supersonic met zijn zware overhang en royale chroom.’ Marreyt vindt de Zagato zelfs knapper: ‘Als je de lijnen van de Supersonic al lang beu bent gezien, blijft de Zagato op het netvlies groeien’, zegt hij in zijn typische, smakelijke stijl. Toch wil hij niet gezegd hebben dat die Zagato’s schitterend zijn afgewerkt: ‘Soms is dat om te huilen hé. Het lijkt alsof de leerjongen dat in elkaar heeft gelast. Dan is het werk van Touring of Pininfarina veel hoogstaander. Maar ja, Zagato leverde racewagens. Die waren gemaakt om enkele seizoenen te scoren. Niet om gekoesterd te worden voor de eeuwigheid.’ Marreyt wil er liever geen cijfers op plakken, maar peperduur zijn de Otto Vu’s alleszins. Toch verkoopt hij die dingen per telefoon: ‘Als je er één wil, heb je geen keus want er zijn er nauwelijks auto’s beschikbaar.’

PRIKJES UITDELEN

Het is best opmerkelijk dat die Otto Vu er ooit is gekomen. In de jaren ‘50 was Fiat immers net zo’n volumeconstructeur als nu, met vooral kleine stadswagentjes en toegankelijke berlines in de showroom. In de naoorlogse jaren was het gamma van de Turijnse autobouwer zelfs behoorlijk ouderwets. En toch presenteerde Fiat op het Geneefse salon van ‘52 plots een razend knappe racewagen met een stoere V8 en onafhankelijke ophanging rondom. Alsof men vandaag een supersporter als de Ferrari Scuderia onder Fiat-vlag zou verkopen. Geen wonder dat Fiat er op twee jaar slechts 114 wist te verpatsen.

Daarop tekende Luigi Rapi een bevallig koetswerk dat met de hand uit staal werd geklopt en gehamerd. Na een eerste serie van 34 stuks begon Fiat daarna rollende chassis’ te verkopen aan gerenommeerde koetswerkbouwers uit de streek: Pininfarina nam er slechts één onder handen, maar Vignale, Zagato en Ghia bouwden gretig koetswerken voor de snelle Fiat.

Twee broers

Het zijn twee extremen van hetzelfde geslacht die we hier hebben: twee broers met hetzelfde bloed in hun aderen, maar meer verschillend dan Herman Van Molle en Frank Galan. The Ghia Supersonic is het perfecte set wielen voor Betty Boo of de koningin van Sheba, terwijl je enkel Fangio of Moss achter het stuur van de Zagato kan dromen. De zwierige Supersonic werd ontworpen door freelancer Giovanni Savonuzzi en trekt zelfs in ons hedendaagse verkeer meer aandacht dan een F1-auto op de E40. Onze Supersonic met chassisnummer 36 is de auto die de show stal op de Parijse motorshow in ‘53 toen hij nog een bordeaux jasje en een beige interieur had. Nadien werd hij verkocht aan de Japanse consul in Parijs, terwijl hij nog later zowaar een simpele Simca V8 in de neus kreeg voordat hij naar Zwitserland verhuisde om er jarenlang in een Alpenweide te verkommeren. En nu staat hij in Aalst met een stijlvolle moorzwarte lak en vurig rood meubilair. Binnenin is hij misschien nog knapper dan langs buiten met het knappe, driespakig stuurwiel met houten rand, diepliggende tellers die geraffineerd in de boordplank zitten verwerkt en veel klokken die je alles vertellen over de mechaniek. De stoeltjes ogen prachtig, maar geven weinig zijdelingse steun.

Dagvaarding

De V8 schopt zichzelf met een agressieve brul tot leven voordat hij zijn inspirerende lied begint te zingen. Niet lui als een Amerikaanse V8, noch diep en dominant als een BMW-V8. Neen, deze Italiaan klinkt fris en springlevend. Toch voel je dat de krachtbron niet vanaf dag één als een racepaard was ontwikkeld. Je moet hem wat tijd gunnen om op te warmen en je moet hem hoog in de toeren jagen om spektakel te proeven: onder 3.000 omwentelingen gebeurt er eigenlijk vreselijk weinig.

Pikanter gekruid

Wat een geweldige auto, die Supersonic. Maar dan kruip je in de Zagato en weet je niet wat je voelt. Binnenin is hij ongetwijfeld minder chique, maar hij is wel uiterst functioneel en zelfs gezellig. Twee compacte kuipstoeltjes, een functionele boordplank, een lange schakelpook, stijlvol alcantara tegen de hemel en verder geen ballast. Luxe is er nauwelijks, maar wie verlangt dat in een racewagen? De zitpositie is ook al beter: kort bij het stuur en pal met je neus op de dingen. In de Supersonic zit je veel lager en verder naar achter: dat is de prijs die je betaalt voor zijn bijzondere proporties.

Als je het gas vloert, ervaar je precies dezelfde sensaties als in de Supersonic, maar dan een graad of wat intenser. Alsof de auto op smaak is gebracht met extra pikante kruiden. Technisch zijn er nochtans nauwelijks wijzigingen: enkel een scherpere nokkenas, een airbox uit aluminium en uitlaten van gelijke lengte geven de krachtbron wat meer adem, terwijl de iets forsere uitlaat de Zagato iets nijdiger doet zingen. De grootste winst zit hem natuurlijk in het lagere gewicht. Spectaculair is het verschil niet, want met zijn alu-koetswerk is de Supersonic evenmin een zware kolos. Maar het Zagato-huidje is dunner dan een goed gesneden carpaccio. Als je kwaad bent, kan je er een deuk in kijken. Dat levert een winst op van amper 40 kilo, maar als je sowieso onder 1.000 kilo blijft, maakt dat het verschil tussen een auto die heerlijk rijdt en eentje die fantastisch rijdt. De Zagato wordt zelfs knapper als het asfalt onder zijn smalle wieltjes door rolt. Dan komen zijn verhoudingen pas echt tot leven, lijken zijn spieren zich nog meer te strekken en staat hij nog wat kloeker op zijn Borrani’s. Wie twijfelt er nog aan dat de Otto Vu een echte racewagen is?